ลูกสาวผมอ่านผมให้ฟัง พร้อมกับวิพากษ์วิจารณ์ การเขียนของคุณพ่อ ไปเป็นช่วงช่วง บ้างก็ชื่นชมว่าสุดยอด พร้อมกับยิ้มอย่างออกหน้าออกตา ว่าพ่อเขียนเก่งจัด ( พ่อคิดเองกะมัง!!!) มันบอกได้ว่าสีหน้า แววตา อันมีความสุขของลูกสาว จนมันทำให้ผมสุขใจมากในวันนี้ ที่ได้ใช้เวลา กับลูกสาวผม บางทีไม่มีสาระบ้างก็ดี เราจะหาสาระอะไรไม่ได้หรอก หากต้องการมีความสุข เพราะอะไรทราบมั้ย ก็เพราะ ความสุข ไม่ต้องการสาระ แต่ความสุขต้องการความรัก และการปล่อยวาง... หลายครั้ง ต่อหลายครั้งเราอ่านเรื่องราวที่เราเขียนเอง (ผมเป็นแค่คนอยากเขียนแสนจะธรรมดาคนหนึ่ง) อ่านด้วยตัวเอง มันจะไม่เหมือนกันกับการที่มีคนอ่านให้เราฟังในเรื่องที่เราเขียน และมันก็จะยิ่งแตกต่าง หากเรามีคนที่เรารัก และไว้ใจ อ่านให้เราฟังอย่างจริงใจ จนทำให้เราต้องตั้งใจฟัง อย่างไม่อยากให้เรื่องนั้นมันรีบจบลง

หันมาพูดถึงแม่บ้าง ผมถามลูกสาวว่าหากลูกนึกถึงแม่ ลูกจะนึกถึงอะไร ลูกตอบทันทีว่า แม่กลับบ้านดึก งานเยอะ เครียดทั้งวัน เอาแต่ประชุม ไม่มีเวลาพักผ่อน ก็ประมาณนี้แหละ ซึ่งนี่เป็นรายการที่เห็นได้ชัดชัด จากแค่ใช้สมองส่วนซีกซ้าย ที่สั่งการคิดออกมาแบบทันทีทันใด ... มันมีนัยยะความหมายจากตรงนี้ ที่เขียน คุณจะเห็นว่า ลูกสาวผมไม่ได้มีการสั่งการจากสมองเลยว่า แม่มีความสุข แม่เล่นกับหนู แม่อยู่กับหนู แม่พากับหนูไปเที่ยว ที่นั้นที่นี่ อย่างนั้นอย่างนี้ ..ทำไมภาพของความสุขมันไม่ได้ถูกถ่ายภาพเก็บไว้ แล้วถูกประมวลผลออกมา ....
คุณครับ เวลามันไม่แพงมากหรอก และมันหาได้ไม่ยากนัก หากเราจะทำ เพราะเวลามันอยู่ในตัวเรา ให้เวลากับลูกสักนิด ให้ความรักเค้ามากสักหน่อย แล้วคุณจะรู้ว่า ไม่เพียงแต่เห็นลูกมีความสุข แต่แท้ที่จริงเราสุขมากกว่า.... เงินมีไว้เพื่อซื้อหาสาระ แต่ตราบใดที่เราไม่จ่ายเงินซื้อความไม่เป็นสาระฉันใด ความสุขจึงไม่ต้องการสาระฉันนั้น .......

คุณภู กับ ลูกไอซ์

ณ ภูไอยรา

17 ตุลาคม 2555.